Wat had ik het gemist: mijn regelmatige bezoekjes aan die fijne sportschool in mijn dorp. En hoewel ze tijdens de lockdown de leden tegemoet kwamen met online lessen en we allerlei attributen konden lenen om thuis fit te blijven, gaat er toch niets boven een ‘live’ les spinning, pilates of yoga, met enthousiast geschreeuwde aanmoedigingen boven een ferme beat of juist met zachte, relaxte stem verwoorde ademhalingsinstructies tegen de achtergrond van een kabbelend beekgeluidje. Ik betrapte me erop dat ik thuis, bij een online les Pilates, de kantjes er soms een beetje van afliep. Mijn plankpositie hield ik minder lang vol, de vreselijke oefeningen op de zij sloeg ik op den duur gewoon over en ook de schuine buikspieren kregen veel minder aandacht dan onder het toeziend oog van juf Giordana het geval zou zijn geweest.
Ik miste mijn veelvuldige bezoekjes aan de sportschool dus heel erg. Tuurlijk, wandelen is ook heerlijk en dat deed ik ook veel, maar juist dat extreme van helemaal kapot gaan op zo’n stilstaande fiets tot totaal ontspannen op een yogamat in slaap vallen, dat ervoer ik thuis niet. Toen de sportscholen enkele weken geleden weer open mochten, schreef ik me dan ook meteen in voor de eerste spinningles. Alles moest buiten plaatsvinden, dat zou best vreemd zijn, dacht ik toen nog.
Maar wat is het fantastisch om buiten te sporten! De spinningfietsen staan opgesteld op een afgezet deel van de parkeerplaats. Met de zon op mijn gezicht en een heerlijk briesje rond mijn hoofd, sluit ik mijn ogen en waan me, tijdens de zware, zittende klim, op de helling van de Mont Ventoux. “Kom aaaaaannn, nog twee minuten vól op die pedalen. Duw-trek-duw-trek, we zijn bijna boven!!!” moedigt juf Jill haar peloton aan. Ik ga tot het uiterste van mijn kunnen.
De dag erna lig ik, onder een strakblauwe hemel, in de schaduw van een boom op mijn yogamat in de binnentuin van het gebouwencomplex waar de sportschool is gevestigd. Nooit geweten dat dit bestond. En wat geweldig dat de sportschool deze buitenruimte mag benutten. Dagelijks worden daar allerhande fitnessapparaten, gewichten, bankjes, fietsen en ontsmettingsmaterialen naartoe gesleept. En ja, tijdens de yogales vraagt het soms extra concentratie om ‘naar binnen te keren’, als je de straatgeluiden, de geur van een barbecue of de instructies van een andere sportles wilt buitensluiten. Ach, ook dat heeft zijn charmes.
Maar de grootste charme van alles zijn enkele bewoners van de aan de binnentuin grenzende Amarant woonvoorziening. Deze mensen met een beperking zijn ons publiek en zitten op de eerste rang als de lessen gaan beginnen. Vanuit hun rolstoelen in de tuin roepen ze met luide stem vaak niet-verstaanbare aanmoedigingen. Ze lijken enorm veel plezier te hebben. Ze wippen enthousiast heen en weer of klappen hard in hun handen terwijl wij aan gewichten staan te zeulen of ons in het zweet roeien. Het contrast is groot: zij zitten stil en worden gevoerd, wij halen ondertussen het uiterste uit ons lichaam om optimaal fit te blijven. Voor mij is het telkens weer een bijzondere ontmoeting tussen twee verschillende werelden. De blijheid en het enthousiasme van deze mensen raakt me elke keer weer. Wat mij betreft blijven we nog heel lang buiten sporten.
Recente reacties