Foto’s

Als je me drie weken geleden de foto’s had laten zien die ik of mijn 2 huisgenoten in de afgelopen 20 dagen hebben gemaakt, dan zou ik totaal verbijsterd zijn geweest over wat ik allemaal zag. Ik had er ook zeker geen verklaring voor gehad en zou denken dat het meeste in scène was gezet.

Vooruit, die foto waar ik gebogen ben over een puzzel van 1000 stukjes, kan ik nog enigszins plaatsen. Vroeger thuis was puzzelen dé jaarlijkse Kersttraditie. Wellicht had ik in een plotselinge opwelling van nostalgie dit tijdverdrijf, na 40 jaar, weer opgepakt. Maar de timing is op zijn minst curieus. Hoezo heb ik hier nu tijd voor in mijn volgeplande bestaan?

En dan de foto waarop een dochter mijn haren aan het verven is. Hoe weet zij hoe dat moet?? En waarom zit ik niet gewoon lekker in de kappersstoel en laat ik professionele handen hun werk doen, zoals altijd?

Mijn verbazing wordt nog groter als ik mezelf, met wijd gespreide armen, midden op een compleet lege Vijf Eikenweg zie staan. Eén van de gevaarlijkste en dodelijkste provinciale wegen van Nederland, die ik altijd zeer behoedzaam oversteek als ik ga wandelen in het nabij gelegen Surae.

Ik zie een foto van mijn laptopscherm en als ik goed inzoom, zie ik in zes verschillende kadertjes mijn geliefde familieleden: mijn moeder, een van mijn dochters, mijn zusjes, mijn zwagers, mijn nichten en neven en ja, kijk… daar zijn we zelf ook! We lijken het glas te heffen voor de camera. Maar waarom doen we dat niet gewoon als we allemaal samen zijn?

Dan is er de foto van een van mijn dochters, met koptelefoon, achter een tafel op onze logeerkamer. Die tafel staat normaal ergens anders. Ze kijkt geconcentreerd naar haar laptop, omringd door allemaal planten die ik vaag herken van haar studio in Maastricht, waar ze een master doet. Ze komt herhaaldelijk voor op de foto’s van de laatste weken. Als ik niet beter wist zou ik denken dat ze weer bij ons is ingetrokken.

En die foto, dat is echt niet te geloven! Je ziet mij in een Pilates houding op mijn yogamat in de huiskamer, met op de achtergrond mijn sportjuf Giordana…. op de televisie! Waarom doe ik dit niet gewoon in de sportschool?

Tot slot, en ik begin nu echt aan mijn verstandelijke capaciteiten te twijfelen, zie ik een foto van een knuffelbeer, die pontificaal op de vensterbank van de huiskamer naar buiten zit te kijken. Hoezo heb ik dat oude beertje weer van zolder gehaald en voor het raam gezet?!?

Eindelijk kom ik al scrollend bij een foto die ik wel kan plaatsen: mijn vrolijk ogend gezin op een zonnige skipiste in Frankrijk. Gemaakt: 3,5 week geleden… toen ik het leven en de foto’s die daarvan getuigen, nog helemaal begreep.