Afstand?

“Kijk eens wat leuk: hij lacht!!” Enthousiast houdt een medewerker een sponsje omhoog, in de vorm van een vrolijk lachend gezichtje. Zelf staat hij er ook glunderend bij. Ik steek mijn duim op en antwoord hem dat ik dat ook ‘superleuk’ vind. Vervolgens krijg ik nog een uitgebreide uitleg over het doosje waar het sponsje ingaat. En “Kijk, hier op de achterkant staat dan hoe het werkt!” Hij is duidelijk helemaal in de ban van zijn belangrijke werk.

Ik ben te gast bij Weener XL, het werk- en ontwikkelbedrijf van de gemeente Den Bosch. In opdracht van een klant schrijf ik een artikel over hun samenwerking met dit mooie bedrijf, waar mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt begeleid en op hun eigen tempo kunnen werken.

Meteen al bij binnenkomst in het prachtige, gloednieuwe pand overvalt me een behaaglijk en prettig gevoel. Het gebouw is ruim, open en licht. Je voelt je direct welkom, zeker ook door de prettige sfeer die er heerst en de aardige mensen die er werken. Iedereen die voorbij loopt, terwijl ik sta te wachten op mijn contactpersoon, groet vriendelijk. Een bezoeker die wacht op zijn vrouw die taalles krijgt, deelt dadels uit. Een mevrouw achter een pc krijgt een mooi compliment over hoe goed ze de mail heeft geformuleerd. Een andere mevrouw, die net weg wil gaan, ziet vlak bij de uitgang een bekende. “Ik wil je nog even bedanken en vertellen dat ik het zo goed naar mijn zin heb in mijn nieuwe baan!” “Superfijn om te horen, daar doen we het voor!” is het hartverwarmende antwoord.

In welke hemel ben ik terechtgekomen? Zoveel positivisme, zoveel aardigheid. En dan moet ik de rondleiding nog krijgen.

In de productiehallen overheerst ook die warme, fijne sfeer. Daar voeren mensen niet al te ingewikkelde inpakactiviteiten uit. Samen aan lange tafels, ondertussen gezellig kletsend. Of juist helemaal alleen, in speciale prikkelarme ruimtes. Trots zijn ze, op hun werk. Maar al te graag leggen ze uit wat ze doen. Met een nauwkeurigheid waar ik niet aan kan tippen, worden handelingen uitgevoerd. Aan flexibiliteit hebben de meesten geen boodschap. Zo moet het en niet anders! De perfectie ten top. Zolang er maar geen druk op ligt en mensen op hun eigen tempo kunnen werken, gaat dat uitstekend. Van bijna iedereen krijg ik een warme lach of een vriendelijk hoofdknikje. Wat een fijne omgeving is dit. Het raakt me. Waarom gaan mensen niet allemaal zo met elkaar om?

Mijn gedachten gaan terug naar 28 jaar geleden. Ik werkte bij Sony, die net de PlayStation spelcomputer op de markt had gebracht. Voor al de speciale spelletjesverpakkingen maakten we ook gebruik van een, wat toen nog, sociale werkplaats heette. Ik was 6 maanden zwanger van mijn tweelingdochters toen ik er een bezoek bracht. Er werkten veel mensen met down syndroom. En ook daar waren ze supertrots op het werk dat ze voor ons deden, want ‘Sony was de beste van de hele wereld!’

Ik weet nog zo goed dat er een jongen naar me toe kwam. Hij wees op mijn dikke buik en zei met een harde stem: “Ik weet denk ik wel wat daar inzit!” Meteen veel gelach om ons heen. “O ja, vroeg ik, “wat denk jij dan dat daar inzit?” “Een baby!!” Nog meer gejoel en geklap. Ik voerde de spanning op: “Zal ik je eens een geheim vertellen?” Zijn ogen werden groot van verlangen, terwijl hij enthousiast ja knikte. Om ons heen werd het stil. “Er zit niet 1 baby in, maar 2!” De ontlading was enorm. Niemand was meer met die computerspelletjes bezig, ze stonden allemaal om mij heen. Sommigen vroegen of ze mijn buik mochten aanraken. Tuurlijk mocht dat! Het was zo welgemeend, zo puur en zo hartelijk. En net toen het tumult weer een beetje bedaard was, klonk daar vanuit een stil hoekje: ”En ik weet toevallig ook hoe die baby’s daarin zijn gekomen!” Toen was het hek helemaal van de dam. Ik vermoed dat de productiviteit die dag onderuit ging. Maar dat weegt niet op tegen de leuke, warme herinnering, die ik eraan overhield. En die vandaag, door mijn bezoek aan Weener XL, weer tot leven werd gebracht. Ik heb zelden zo weinig afstand gevoeld.